PPSz-41 (Pistolet Pulemiot Szpagina, broń nazywana jest potocznie Pepeszą) to radziecki pistolet maszynowy skonstruowany przez Georgija Szpagina i Borysa Szpitalnego. Broń wprowadzono do uzbrojenia w 1941r, Pepesza jest następcą pistoletu maszynowego PPD-40. Należy zaznaczyć że mimo podobnego wyglądu PPSz nie jest kopią fińskiego pistoletu maszynowego KP/-31 Suomi, jedyny skopiowany element to magazynek bębnowy. PPSz-41 działa na zasadzie odrzutu zamka swobodnego, zastosowano mechanizm uderzeniowy igliczny z iglicą stałą, strzelanie następuje z zamka otwartego. Broń zasilana jest nabojem pistoletowym 7,62x25mm. Zasilanie odbywa się z magazynków bębnowych o pojemności 71 naboi, każdy magazynek tego typu był indywidualnie pasowany do broni, dlatego też mogły występować trudności podczas przyłączania do PPSz magazynka bębnowego pochodzącego z innego egzemplarza tego pistoletu maszynowego. Na początku 1942r wprowadzono również alternatywne dwurzędowe magazynki łukowe z jednorzędowym wyprowadzeniem o pojemności 35 naboi, magazynki łukowe są całkowicie wymienne pomiędzy egzemplarzami. Broń posiada przełącznik rodzaju ognia, suwak przełącznika znajduje się przed spustem w kabłąku spustowym. Suwak w położeniu „do siebie” umożliwia strzelanie ogniem pojedynczy, natomiast w położeniu „od siebie” strzelanie ogniem ciągłym. PPSz posiada na rączce zamkowej bezpiecznik umożliwiający zabezpieczenie broni niezależnie od tego czy zamek znajduje się w przednim czy tylnym położeniu. Zastosowano kolbę stałą drewnianą przechodzącą w łoże, szyjkę kolby wyprofilowano w chwyt pistoletowy. W kolbie znajduje się miejsce na przybory do czyszczenia broni, okno wyrzutowe łusek umiejscowiono na górze komory zamkowej. Lufa osłonięta jest perforowaną osłoną, zakończenie osłony pełni rolę osłabiacza odrzutu. W celu zwiększenia trwałości lufy element ten jest wewnętrznie chromowany. Do produkcji niektórych egzemplarzy pistoletu maszynowego PPSz wykorzystano zmodyfikowane lufy pochodzące z karabinów powtarzalnych Mosin 1891. Początkowo „Pepesza” była wyposażona w celownik krzywkowy z nastawami od 50 do 500m, później wprowadzono celownik przerzutowy z nastawami na 100 i 200m. W toku produkcji zmodyfikowano również zatrzask magazynka. Co ciekawe zamek w PPSz nie stykał się całą swoją powierzchnią z komorą zamkową, zastosowanie takiego rozwiązania spowodowało zwiększenie niezawodności. Zdobyczne pistolety maszynowe PPSz były wykorzystywane w Wehrmachcie pod oznaczeniem MP717(r). Niektóre zdobyczne egzemplarze zostały przez Niemców dostosowane do naboju 9x19mm Parabellum poprzez wymianę lufy oraz zastosowanie adapteru umożliwiającego zasilanie broni z magazynków od pistoletu maszynowego MP40. Przekalibrowane przez Niemców Pepesze posiadały oznaczenie MP41(r). W Finlandii również rozważano dostosowanie zdobycznych pistoletów maszynowych PPSz do naboju 9x19mm Parabellum, przekalibrowane egzemplarze miały być zasilane z magazynków od KP/-31 Suomi. Fińskie próby dostosowania zdobycznych PPSz do naboju 9x19mm nie wyszły poza stadium prototypu. Zalety pistoletu maszynowego PPSz-41 to niezawodność, prosta konstrukcja, dobry bezpiecznik oraz chromowana wewnętrznie lufa. Największa wada to stosunkowo duża długość broni. Ogółem wyprodukowano około 5 milionów Pepesz.

Kaliber – 7,62 mm
Długość broni – 842 mm
Długość lufy – 243 mm
Ciężar z magazynkiem – 4,75 Kg
Pojemność magazynka – 71 sztuk
Szybkostrzelność – 30 – 100 / min
Prędkość początkowa – 500 m/s
Donośność praktyczna – 200 m
pepesza