Jak widać, nazwa „Latająca Forteca” nie wzięła się z przypadku. Do kompleksowej obsługi jednego B-17 potrzeba było bowiem miej więcej tyle samo osób, co do zarządzania niewielkim zamkiem.
Pierwszy prototyp B-17, został oblatany 28 lipca 1935 roku. Prototyp nosił wojskowe oznaczenie US Army-XB-17. Na następnych wersjach (YB-17, YB-17A) przeprowadzono próby w wojskowych ośrodkach doświadczalnych. Próby te dały wytyczne do skonstruowania wersji produkcyjnej B-17. Produkcję rozpoczęto w 1939 r.
Po wybuchu wojny 20 samolotów B-17C zakupił RAF. Weszły do akcji w 1941 roku dokonując nalotów na niemieckie bazy Kriegsmarine m.in. w Wilhelmshaven, Kiloni, Breście. Następne B-17 zostały dostarczone Anglikom w ramach umowy Lend-Lease. Utworzono z nich 8 dywizjonów Costal Command i 2 dywizjony Bomber Command.
W czasie japońskiego ataku na Pearl Harbor, USA posiadało w dywizjonach bombowych ok. 100 samolotów, z czego większość w bazach na Pacyfiku. Podjęcie decyzji o masowej produkcji różnych wersji B-17 pozwoliło USAAF prowadzić swobodne działania na Pacyfiku i w Europie. Z otrzymanych baz w Wielkiej Brytani B-17 amerykańskiej 8 armii powietrznej dokonywały zmasowanych nalotów na Niemcy. Po zdobyciu terytoriów w Północnej Afryce, bombowce B-17 atakowały cele na południu Francji, Włoszech, Południowych Niemczech, Austrii i na Bałkanach. Zgodnie z sojuszniczymi porozumieniami w 1944 r B017 startowały z radzieckich lotnisk na Ukrainie. Podczas działań na froncie europejskim B-17 zrzuciły 640 036 ton bomb i zestrzeliły 6659 samolotów nieprzyjaciela. Stracono 4688 sztuk B-17. Zbudowano 12 780 maszyn wszystkich odmian i wersji, z czego najwięcej w wersji G.
Zdjęcie wykonano w bazie w Tampa – 1942 rok.
